Środkowa szarość

Projekt jest pokazaniem schematu, na który można nałożyć idee. Punktem wyjścia mojego projektu jest flaga – w kontekście znaku graficznego, symbolu, ale także przedmiotu. Jako narzędzie do komunikacji poprzez minimalizacje środków, kompresje informacji jest syntezą. Powieszenie połaci materiału na drzewcu odczytywane jest jednoznacznie – jako manifest, czyli komunikat. Traktuję flagę jako schemat do zaanektowania odpowiednich – według nadawcy – idei.

Szarość jest swoistym punktem zero, zaś jakiekolwiek odstępstwo, odchylenie w którąkolwiek ze stron jest już określeniem pozycji. W formie ideologicznej szarość jest odcieniem, schematem, który przez unormowanie, równowagę i dyscyplinę może posłużyć do wypełnienia go treścią. Szarość może świadczyć o równowadze. Nie tyle o niezmienności i stałości samej szarości, co schematu.

Stwarzam sytuację, w której zarówno nadawca komunikatu, jak i narzędzie są zunifikowane. Moim zamysłem było przygotowanie w pełni neutralnego, czystego znaczeniowo środowiska. Jedynym obszarem świadomie przeze mnie zostawionym jest czynnik ludzki –poruszanie flagą. Zmęczenie, niemożność kontynuacji, wycieńczenie do granic są konsekwencją ciągłego używania narzędzia, ciągłego nadawania sygnału komunikatu. Rytm i tempo poruszania flagą, rytm serca i oddech osoby wykonującej tę czynność – desynchronizacja przeistacza się w synchronizację. Czas nagrania, czyli czas, w jakim osoba używa flagi, jest okresem od pełnej energii do całkowitego wykończenia, niemożności kontynuowania. Uchwycenie czynności w pełni – przy użyciu jednej kamery, bez montażu, bez manipulacji ukazuje to, co jest dla mnie w tej relacji najistotniejsze.